Een paar dagen geleden kwam DE gevreesde email binnen van PWN. Ik moest de watermeterstand door geven. Je vraagt je nu natuurlijk af waarom dát dan weer zo erg is. Ik zal het uitleggen.

De watermeter van het huis is in een put. Die put ligt in de voortuin. Op die put ligt een (verrotte) deksel, gelukkig wel met een handvat, jeej. En die put is heel diep, donker, vochtig en vooral heel erg eng.

Er liggen allemaal vuilniszakken, bubbeltjes folie en andere dingen in ter isolatie (neem ik aan) en daar tussen zitten regenwormen, (grote) spinnen, hagedissen (of salamanders?) en padden! En wie weet wat nog meer voor mega enge, vieze, gevaarlijke, snel bewegende dieren.

Om bij de meter te komen moet je alles er uit halen, half in de put hangen en dan nog even kijken welke cijfertjes op de meter staan. Brr

Ik heb altijd de watermeterstanden door de man des huizes laten bekijken, maar nu ik de enige volwassene in dit huis ben, en ik het dan wel heel overdreven vind om mijn ex te vragen, moest ik zelf in de put duiken.

Gewapend met stokken om alles uit de put te vissen ging ik op zoek naar de meter. Dus deksel van de put af, daar vielen allemaal regenwormen vanaf die natuurlijk niet in mijn schoenen moesten vallen, brrr.

Door de vuilniszakken wat aan de kant te schuiven kwam de pad in beweging en hoewel ik weet dat het beest daar woont kreeg ik gewoon de kriebels van hem. Ik schrok me een hoedje toen hij in beweging kwam. Wie weet is het zo’n gevaarlijke die in je gezicht springt en je op eet! Die hebben we namelijk heel veel in Nederland 😉

Ik kon de meter bij de randen niet vinden en het was nogal zwaar/onhandig om met een stok de troep opzij te schuiven. Dus heb ik een hulplijn ingeschakeld. De meter zit blijkbaar in het midden!! van de put.

Nadat ik even op adem was gekomen ben ik weer aan de slag gegaan en deze keer schrok ik niet zo van de pad en de regenwormen aan de deksel. De hagedis leek dood, maar was gewoon langzaam door gebrek aan warm zonlicht. De spinnen heb ik niet gezien en ik ontdekte dat er een kraantje en een tuinslang in de put liggen. Handig voor de zomer, als het heel warm is.

De tuinslang, vuilniszakken en het isolatiemateriaal heb ik er met stokken uit gevist, een foto van de meter gemaakt en alles weer terug gedaan. Zo, kunnen de pad en de hagedis ook weer slapen.

Gek genoeg was de eerste keer dat ik de put open deed mijn angst het grootst. Angst voor het onbekende en wat er misschien allemaal in kan zitten. Super handig als je in de bush woont met allemaal gevaarlijke dieren, een beetje nutteloos als je in Nederland woont. Ik kon zelf ook wel verzinnen dat mijn angst nutteloos was, er wonen geen gevaarlijke dieren in mijn put. En ze vallen ook niet aan. Ze vluchten hooguit (maar ze zijn niet banger voor mij dan ik voor hun, trust me). Maar toch kon ik mezelf niet van de angst af helpen.

Nadat ik even afstand had genomen en weer opnieuw de put open had gedaan viel het eigenlijk wel mee. Ik wist wat ik kon verwachten. De put was minder donker en diep.

Zo is het soms ook in het dagelijks leven. Je maakt je druk om van alles en nog wat, wat misschien wel of niet gaat gebeuren. Het veroorzaakt stress en als het echt erg is ga je er over piekeren en lig je er misschien óók nog wakker van.

Maar wat als je het aangaat, als je bedenkt wat nou precies het ergste kan zijn wat je zou kunnen overkomen. In veel gevallen valt ‘het ergste’ wel mee. Misschien komen er wel hele mooie dingen uit die enge stap, die je niet wil nemen uit angst. En vaak zijn dingen die je voor het eerst gaat doen spannend, omdat je niet precies weet wat je moet verwachten. Doe je het dan nog een keer dan is het al een stuk minder spannend of zelf helemaal niet meer spannend. In mijn geval ging het écht om mijn hoofd die een loopje met me nam en dat wist ik ook, anders had ik überhaupt nooit in de put gekeken. En soms zijn het dingen die echt gevolgen kunnen hebben op je verdere leven, maar zijn het ook écht reële gevolgen? En wat als het wél goed uitpakt? Hoe zou je je dan voelen? Heel vaak doen we dingen niet uit angst, terwijl dáár juist je groei zit!

Ik voel me weer een beetje meer power vrouw, omdat ik iets overwonnen heb en weer een stukje zelfstandiger ben geworden. Ik kan meer dan ik dacht en als ik écht hulp nodig heb dan vraag ik dat, zoals die keer dat mijn wasmachine stuk ging of mijn dak dat lekte, maar dat zijn weer andere verhalen.

Ik heb in ieder geval mijn watermeter-opneem-angst overwonnen en ontdekt dat ik de voortuin kan bewateren van de zomer met een tuinslang en een kraantje binnen handbereik.